Nu verdiepen we ons in het fascinerende onderwerp hoe HRV en het autonome zenuwstelsel met elkaar samenhangen. We hebben geleerd dat de hersenen op stressfactoren reageren door de amygdala te activeren, die op zijn beurt de sympathische component van het autonome zenuwstelsel activeert. We hebben ook het begrip hartslagvariabiliteit onderzocht. Maar het werkelijk boeiende aspect is het sterke verband tussen deze twee verschijnselen. Laten we het verder onderzoeken.
Hoewel dit een korte video is, is hij cruciaal voor ons begrip. Zoals afgebeeld in het overzicht staan de hersenen bovenaan, en hebben we geleerd over de sympathisch zenuwstelsel (vechten of vluchten) en het parasympathische zenuwstelsel (rust en vertering). Als de amygdala een bedreiging waarneemt, activeert hij het sympathische zenuwstelsel, zoals we in eerdere video's hebben gezien. Wat we nog niet besproken hebben is hoe het sympathische zenuwstelsel de HRV verlaagt, terwijl het parasympathische zenuwstelsel de HRV verhoogt als je rustig bent.
Op het eerste gezicht lijkt dit misschien contra-intuïtief. Maar bekijk het zo: als je gestrest bent en je voorbereidt op actie, moet je hartslag een strikte cadans volgen, wat leidt tot minder variabiliteit tussen hartslagen. Omgekeerd, als je ontspannen bent, is je hart op zijn gemak, en is er geen behoefte aan een strakke cadans tussen de hartslagen, wat leidt tot een hogere HRV.
Als het sympathische zenuwstelsel actief is, is de HRV laag. Langdurige activering van het sympathische zenuwstelsel, zoals te zien bij chronisch gestreste personen, kan leiden tot ziekte. Aan de andere kant verhoogt een actief parasympathisch zenuwstelsel niet alleen de HRV, maar verbetert het ook de veerkracht en de prestaties.
Nu je bekend bent met HRV en zijn relatie tot het zenuwstelsel, is het tijd om te beginnen met het meten van je HRV. Je kunt jouw stressniveaus zowel subjectief en objectief, waarbij de laatste een continue, 24/7 meting is.
